#3. Waarom Asturias 

Deel 2, el mar y montaña y Los Beatles!
Wat hebben zee, bergen en Beatles met elkaar gemeen?
En wat heeft dat dan weer met Asturias te maken?
Lees het in deze post.

Toen

Vakantie in de jaren 60, een keurig gezinnetje, ieder jaar in een volgepropt autootje vanuit Brabant richting Zeeland. Eindbestemming: camping Valkenisse, onder Zoutelande, pal achter de duinen. 

Vanaf mijn 6e tot mijn 12e. En ieder jaar was er die opwinding van het zien van die hoge duinen. Duinen die ik toen honderden keren heb beklommen om van de camping bij de zee te komen. En bovenop die duinen, telkens die aanblik van de zee, die Noordzee, grijs en eindeloos, altijd in beweging, eb/vloed, hoge golven, onderstroom, kwallen, strand, zand, zon, regen, storm, eindeloos plezier en wakende ogen van je ouders. Twee weken per jaar was elke minuut van de dag de zee dáár, beangstigend en verleidelijk tegelijkertijd, als het leven..

In 1970, ik was inmiddels 13, kwam er een verassende wending in dit vertrouwde patroon. Zeeland werd ingewisseld voor Zwitserland. We gaan naar het buitenland! Het werd een reis om nooit te vergeten. Nu doemden er op het einde van de reis geen duinen op, maar heuse bergen. Ingeleid door de heuvels van Zuid-Duitsland, serieuze opwinding bij het Zwitserse voorgebergte, met uiteindelijk dé apotheose, de reuzen van het Zwitserse hooggebergte...Engelberg...ik kwam zintuigen te kort. 

Drie natuurfenomenen van gelijke orde nestelden zich in die jaren 60 diep in mijn ziel: de zee, de bergen en......The Beatles. 

Hun muzikale productie, met de omvang van een oceaan, vormde een muzikaal hooggebergte. Voor eeuwig. 

Nu

Asturias. Een gebied waar op spectaculaire wijze beider jeugd sensaties, zee én bergen, verenigd worden. Waar de bergen uitlopen tot aan de oceaan. Waar de oceaanwinden én regens de bergen teisteren. Waar het Zeeland en het Zwitserland uit mijn jeugd samen komen. 

Zoals ik het in mijn jonge jaren ervaarde, met die onbevangenheid, zal niet meer lukken. Ik heb sindsdien teveel zeeën en bergen gezien. Maar er is ook veel bijgekomen. Kennis, weten, beseffen, leren kijken, etc. En daardoor lijkt het in Asturias nu misschien nóg mooier, beter, oorspronkelijker. Je ziet en weet nu dingen die je als kind nog niet kón zien of weten. 

En gedurende de 1600 km lange tocht richting de zee en de bergen van Asturias klinkt nog altijd de muziek van Los Beatles, tijdloos als de zee en de bergen. Voor eeuwig.

Frank

 

Zeeland, 1966, de zee. Ik zit links in het bootje.

Zwitserland, 1970, links, met donker verfspat-shirt, mét Beatles-kapsel, in de eeuwige sneeuw. 

Natuurfenomeen Los Beatles

#2. Waarom Asturias

Deel 1: el Paraiso?
Terug naar het paradijs. Zo opent niet alleen de site www.turismoasturias.es, maar bijna iedere beschrijving van Asturias op het internet bezigt deze Bijbelse benaming om de landschappelijke schoonheid van Asturias te duiden. 

Maar wat voor de een ‘n paradijs is, kan voor de ander een hel zijn. Kwestie van perspectief. 

Tóch denken wij in Asturias meer raakvlakken te vinden met onze voorstelling van het begrip paradijs, dan we in Nederland ervaren. Nu zullen de meeste mensen Nederland niet direct associëren met het paradijs, dus dat is niet helemaal een eerlijk uitgangspunt. Wát maakt dan dat wij onze kleding willen afdoen, en getooid met slechts een vijgenblad (zondig blijven we wel), afreizen naar juíst Asturias? Veel. Dat kan ik alvast verklappen, veel en nog veel meer.

Maar om te beginnen een korte aardrijkskundige les. 

Asturias ligt in het Noordwesten van Spanje, aan de Golf van Biskaje en dat is de Atlantische oceaan.

Het heeft een oppervlakte van zo’n 10.000 m2. Evenveel als Zeeland, N-Brabant en Limburg bij elkaar. 

Op deze relatief beperkte oppervlakte vind je alle soorten landschappen bij elkaar. 400 km kustlijn, stranden, kliffen, riviermondingen, laagland, heuvelland, middelgebergte en hooggebergte, inclusief  eeuwige sneeuw. Het is dan ook een van de meest bergachtige gebieden van Europa.

Asturias heeft een bevolkingsdichtheid van 100 inwoners per/km2.

Ter vergelijking, Nederland heeft 517 inwoners per/km2

In volgende posts zal ik de paradijselijke waarheid (of leugen) proberen te achterhalen. Een tipje van de nu nog maagdelijke sluier wil ik wel oplichten, niet geheel onbelangrijk voor ons veganisten: Asturias kent géén bio-industrie!  Los animales no son productos (dieren zijn geen producten). Geen bio-industrie dus, dat is mooi, want toch een eerste vereiste om voor het predicaat ‘paradijselijk’ in aanmerking te komen.

Stel je eens deze variatie op Genesis voor. Adam en Eva in het paradijs. Vergeet de appels. Ze mogen blijven. Ze zijn voor eeuwig één met de flora, de fauna en zichzelf. Maar...op een dag…besluit Adam om één diersoort te isoleren van de rest van het paradijs, door ze te vangen en op te sluiten in veel te krappe, nauwelijks leefbare, hermetisch afgesloten ruimtes. Met als enige doel dit dier in extremo te vermenigvuldigen, uiteindelijk zo snel mogelijk weer te doden om het vervolgens op te eten…met huid en haar…eten, vreten. Eindeloos. Honger of geen honger. En Adam dwingt Eva en al hun nakomelingen hier aan mee te doen, door te zeggen dat zij als mensen dat recht hebben gekregen….van God. Wie of wát dat ook mag wezen.  Adam bedenkt eindeloze variaties om deze ongelukkige dieren maar te kunnen blijven vermenigvuldigen, te doden en op te eten. Hij vangt nog 3 a 4 soorten, en herhaalt dit proces. Tot in den treure. Dat is nu zijn missie, zijn doel geworden. En hij noemt zijn paradijs.........Nederland.

Adiós!

#1. Asturias internacional

Een Japanner, vier Spanjaarden, een Engelse van Ierse ouders, een Marokkaanse, een Nederlander, een Limburger met een Italiaanse waterkoker, een Ikea, een Franse camper én een American Indian dog. Dit waren de betrokkenen bij de recente aankoop van ons huis(je) in Lastres-Asturias, Spanje.

• De Japanner is/was de eigenaar van het huisje, de verkoper dus. Woont zelf in Madrid.
• Twee van de vier Spanjaarden zijn beide makelaar en betrokken bij de verkoop. Eén lokale makelaar, Marcos, en eén makelaar uit Madrid, Louis-José. Laats genoemde kwam 500 km uit Madrid gereden, naar Lastres, wat aan de Noord-West kust ligt, om de sleutel van het huisje te brengen, voor de eerste bezichtiging. Gelukkig liet hij daarna de sleutel achter bij Marcos, de lokale makelaar, voor een tweede bezichtiging 
  Het is in Spanje overigens gebruikelijk dat meerdere makelaars hetzelfde huis/object aanbieden. Dat kan lastig zijn als deze onderling niet communiceren. 
  Over sleutels gesproken: bij een geplande bezichtiging van een ander pand kon de eigenaar van het (leegstaande) appartement de sleutels helemaal niet meer vinden. Dus dat feest ging niet door.
• De derde Spanjaard is de Notaris. Deze was nodig om onze contactpersoon in Spanje te machtigen om namens ons 'zaken' te doen. Hij houdt kantoor in het centrum van Oviedo.
• De vierde is een Spaanse dame. De verhuurster van een door ons geboekte Airbnb-woning in Lastres. Daarover later meer.
• De Engelse, met Ierse ouders, is Mary én onze contactpersoon. Zij woont én werkt (als makelaar..) in Asturias. Spreekt vloeiend Spaans en weet van alle ins en outs, valkuilen, etc. Zonder een 'Mary' red je het niet.
• De Marokkaanse en de Nederlander zijn wij, Safia en Frank, de kopers!
• De Limburger met de Italiaanse waterkoker is Wim, de man die tijdens ons verblijf in Spanje onze kat te eten gaf, de post uit de brievenbus haalde en de boel een beetje in de gaten hield. Daarvoor dank!
  
• De Ikea. In Oviedo. Dit was de plek waar we met Mary de voortgang van het proces bespraken. Wij waren met de camper afgereisd naar Spanje, en de stad Oviedo zelf is werkelijk niet te doen, qua parkeren voor een camper, vandaar de Ikea. Makkelijk te vinden, langs de snelweg en altijd parkeerplaats.
• De camper. Ons vervoermiddel. Een in 2006 in  Frankrijk vervaardigde Fleurette-14, later naar Nederland geïmporteerd.
• Tenslotte, Snowy, de American Indian Dog, die ons vergezelde op deze reis. Feitelijk is Snowy een mix van Amerikaanse, Noorse, Australische, Duitse en 'nog zo wat' voorouders, maar enfin...
  
  
•