#2. Waarom Asturias

Deel 1: el Paraiso?
Terug naar het paradijs. Zo opent niet alleen de site www.turismoasturias.es, maar bijna iedere beschrijving van Asturias op het internet bezigt deze Bijbelse benaming om de landschappelijke schoonheid van Asturias te duiden. 

Maar wat voor de een ‘n paradijs is, kan voor de ander een hel zijn. Kwestie van perspectief. 

Tóch denken wij in Asturias meer raakvlakken te vinden met onze voorstelling van het begrip paradijs, dan we in Nederland ervaren. Nu zullen de meeste mensen Nederland niet direct associëren met het paradijs, dus dat is niet helemaal een eerlijk uitgangspunt. Wát maakt dan dat wij onze kleding willen afdoen, en getooid met slechts een vijgenblad (zondig blijven we wel), afreizen naar juíst Asturias? Veel. Dat kan ik alvast verklappen, veel en nog veel meer.

Maar om te beginnen een korte aardrijkskundige les. 

Asturias ligt in het Noordwesten van Spanje, aan de Golf van Biskaje en dat is de Atlantische oceaan.

Het heeft een oppervlakte van zo’n 10.000 m2. Evenveel als Zeeland, N-Brabant en Limburg bij elkaar. 

Op deze relatief beperkte oppervlakte vind je alle soorten landschappen bij elkaar. 400 km kustlijn, stranden, kliffen, riviermondingen, laagland, heuvelland, middelgebergte en hooggebergte, inclusief  eeuwige sneeuw. Het is dan ook een van de meest bergachtige gebieden van Europa.

Asturias heeft een bevolkingsdichtheid van 100 inwoners per/km2.

Ter vergelijking, Nederland heeft 517 inwoners per/km2

In volgende posts zal ik de paradijselijke waarheid (of leugen) proberen te achterhalen. Een tipje van de nu nog maagdelijke sluier wil ik wel oplichten, niet geheel onbelangrijk voor ons veganisten: Asturias kent géén bio-industrie!  Los animales no son productos (dieren zijn geen producten). Geen bio-industrie dus, dat is mooi, want toch een eerste vereiste om voor het predicaat ‘paradijselijk’ in aanmerking te komen.

Stel je eens deze variatie op Genesis voor. Adam en Eva in het paradijs. Vergeet de appels. Ze mogen blijven. Ze zijn voor eeuwig één met de flora, de fauna en zichzelf. Maar...op een dag…besluit Adam om één diersoort te isoleren van de rest van het paradijs, door ze te vangen en op te sluiten in veel te krappe, nauwelijks leefbare, hermetisch afgesloten ruimtes. Met als enige doel dit dier in extremo te vermenigvuldigen, uiteindelijk zo snel mogelijk weer te doden om het vervolgens op te eten…met huid en haar…eten, vreten. Eindeloos. Honger of geen honger. En Adam dwingt Eva en al hun nakomelingen hier aan mee te doen, door te zeggen dat zij als mensen dat recht hebben gekregen….van God. Wie of wát dat ook mag wezen.  Adam bedenkt eindeloze variaties om deze ongelukkige dieren maar te kunnen blijven vermenigvuldigen, te doden en op te eten. Hij vangt nog 3 a 4 soorten, en herhaalt dit proces. Tot in den treure. Dat is nu zijn missie, zijn doel geworden. En hij noemt zijn paradijs.........Nederland.

Adiós!